Categorie: 4 Zuid-Amerika

We gaan weer een stukje verder. Eerst wilde we vrijdag al gaan maar er waren hele hoge golven (swell). Dus het wordt vandaag maandag.

Eerst het anker opgehaald dat best nog vast zat. Ook is het ankertouw beschadigd door de stenen op de bodem. Dus weer iets dat gerepareerd moet worden.

Als we buiten de Man of war baai komen merken we er nog steeds een flinke swell staat. Pas na een bocht naar links wordt het wat minder.

We komen om 15:30 aan in Plymouth, na 3,5 uur varen. Plymouth is nog kleiner dan Charlotteville. Maar er is wel een  supermarkt die bier verkoopt (papa ook blij).

We liggen vlak bij de lokale visservloot en helemaal alleen. Misschien komt Kaat er morgen ook nog bij.

Angela had het volgende bericht verzonden:

“We zijn het visje
Na een roerend afscheid van Domburg, waarbij we uitgetoeterd werden door alle boten waar we op de rivier langsvoeren, en overladen met boeken, orchideen en Surinaamse koekjes, voeren we gisteren zo rond het middaguur de zee weer op. Eerst valk, later steeds knobbeliger, zodat we allebei zeeziek waren. Dankzij de Guyanastroom hebben we het meest ruim 6 knopen gevaren, soms zelfs over de 7 heen, met tussen de 13 en 20 knopen wind. Vannacht om 3 uur zijn we in een visnet gevaren. We kwamen niet vanzelf
los, dus dat betekende anderhalf uur klooien. De zeilen moesten eraf, want door het draaien zou het grootzeil bak kunnen gaan staan in de bulletalie of gijpen. Eerst het net met de pikhaak oplichten en de drijflijn met balletjes doorsnijden, tot de plastic haak afbrak. Toen met een klein anker verder, en met een groot keukenmes. Henk zat op het zwemplatform en werd drijfnat. Toen we los waren hebben we snel de genua weer uitgerold, zijn aan de wind gaan varen en hebben het grootzeil weer gehesen.
Helaas zit er nog steeds een stuk touw met drijfballetjes onder het schip, we horen ze tikken. Het ene uiteinde hebben we aan de reling geknoopt, maar we krijgen het met geen mogelijkheid los. Het plan is nu de beschutte ankerbaai van Charlotteville op Tobago op zeil aan te lopen – dit moet bij daglicht – overboord te gaan met snorkel of duikfles en zo snel mogelijk de schroef vrij krijgen van wat er in zit of in kan komen. Dan kunnen we de motor starten, en ankeren. Klinkt simpel, toch….?

pos 1200 utc 10 feb
7.28.9 N en 56.30,1 W, nog 333,33 nm

Angela en Henk”

Ik heb heb daarop aangeboden om met de Feeks de Mi Dushi te slepen als het nodig zou zijn. Manja had al de bijboot opgehaald omdat deze anders eerst leeg had gemoeten.

Op donderdag 12 februari 12:30 lokale tijd kwam de Mi Dushi inzicht van de Man of War Baai. We hadden al marifooncontat gemaakt en Henk en Angela zouden het eerst zeilend proberen. Echter bj de ngang van de haven viel de wnd helemaal weg door de bergen die om de baai staan. Wij hebben daarop het anker gehesen en zijn met volle snelheid naar de Mi Dushi gevaren.
Bij de Mi Duchi aangekomen achterlangs gevaren. Henk gooide de sleeplijn op en papa ving de lijn. Snel aan de stuurboord hekkikker vast gemaakt en een beetje snelheid gemaakt. Er stonden buiten de baai hoge golven dus we kwamen maar met 1,5 kt vooruit. Pas toen we in de beschutting van de Piratesbaai kwamen kon ik weer sneller gaan waren. De Mi Dushi afgeleverd op onze oude ankerplek en wij zijn iets verderop gaan liggen.

Angela had ons uitgenodigd om wat te drinken. Echter toen Manja de bijboot terugbracht was deze erg zacht. Dus een lek. Vermoedelijk door ons strand avontuur. De bij boot op het voordek gehesen en snel een heel erg klein gaatje gevonden. Omdat de lijm minimaal 3 uur moet drogen haalde Henk mij op. Papa was ondertussen met Simen en Manja aan het zwemmen en zou naar de Mi Dushi zwemmen.

Aan boord van de Mi Dushi kreeg ik een herinnering van het slepen en hun avontuur. Een stuk van de lijn die in de schroef gekomen was in een model van een ketting.

Er ligt in de Piratesbaai een leuk klein strand. Jan-Willem, Simen en Deirdre gingen naar het strand en ik ging ook. Leuk zand kastelen bouwen. Ik werd door papa naar het strand gebracht zodat hij daarna boodschappen kon gaan doen in het dorp verderop. Manja ging naar het Internet-cafe.

Samen met Simen en Jan-Willem eerst een hele grote berg gemaakt die de golven goed kon weerstaan en daarna nog twee kleine kasteeltjes iets verder op.

Papa was ondertussen terug gekomen van boodschappen doen. Rond 18:00 gingen we weer terug naar de boot. Ondertussen was de branding erg hoog geworden. We kregen de bijboot door de eerste golf heen maar de tweede pakte de boot op en gooide hem opzij. Zo hard dat papa hem niet meer kon houden. De golf die erna kam keerde de boot om over mij heen. Alle boodschappen lagen in het water, het bootje ondersteboven en ik lag ook in zee, weer helemaal na. Hierna kwamen nog meer hoge golven en alles werd op
het strand gegooid.

Nadat we alles weer in orde hadden lukte het daarna wel om door de branding heen te komen. Echter was alleen de twee zakjes pinda en de kip nog goed. Het ijs was ondertussen ontdooit en het brood helemaal nat.

Op 4 februari 14:15 vertrekken we uit Domburg. We worden door alle mensen uitgezwaaid die we hebben ontmoet. We waren met stroming mee de Suriname rivier af. Vlak bij fort Nieuw Amsterdam komen we de Triton tegen. De Triton zijn we ook in Puerto Rico tegen gekomen. Zij lagen daar omdat er water in de motor gekomen was toen zij op weg waren naar de Kaap Verdische eilanden. Ze konden pas 8 januari door met hun reis.

In de vaargeul komen we nog een grote sleepboot tegen, het is ondertussen donker geworden, die ons in zijn zoeklicht houdt. Na 4 uur varen hijsen we de zeilen en zetten koers naar Tobego. De wind komt uit NO met kracht 5-6 Beaufort. Het waait dus flink en daarbij staat er een vervelende golfslag. Ondanks de zeeziekte pillen ben ik zeeziek en geef meerdere keren over. De hele nacht blijft het flink waaien. We zeilen met 2x gereefd grootzeil en een stukje genua. Gelukkig stuurt de WindPilot ons naar
Tobego.

Op 5 februari vertrekt de Kaat rond 10:00 uit Domburg, ons achterna. We hebben weer een net gevormd zodat we om 9:00 en 16:00 met elkaar kunnen praten. Wij moeten nog 370 nm. De golven blijven onrustig en de wind was overdag iets minder hard. ’s Nachts kwam de harde wind weer terug maar wel meer constant zodat we als een speer zeilen. Ruim 7 kt. Tijdens het koffie/thee zetten wordt papa, door een hele hoge golf die onverwacht tegen de boot aan kwam als een muur van water, tegen het gasstel aan gegooid.
Hij had net een ketel kokend water en een kop koffie in zijn handen en kon zich nergens meer vasthouden. Hij kwam met zijn rechter onderbuik tegen het hete gasstel aan.

6 februari. Het is wel te merken in de dag afstand: 150 nm afgelegd en we moeten nog 224 tot Tobego. Gelukkig is de zeeziekte eindelijk weg. Wel weinig zin in eten en drinken dus daar moet ik mij echt tot dwingen. De brandwond van papa ziet er goed uit. Het kribbelt, dus geneest goed. Tijdens het praatje verteld Manja dat ze in een visnet zijn gevaren, 400 nm vanaf Tobego. Gelukkig geen schade en gaan de motor testen als het wat rustiger weer is.

7 februari. Kaat heeft zijn hulproer, 3x keer, verloren. Vermoedelijk door het visnet beschadigd of een zwak punt door het lassen. Manja en Jan-Willem moeten nu 210 nm met de hand sturen. Dat is een hele opgave met 2 kinderen en een (beetje) zeezieke Jan-Willem. Wij moeten 101 nm tot Tobego. Rustig weer, varen de gehele dag 5-6 kt.

8 februari. 1:30 We zijn aangekomen in Tobego, Charlotteville. Het laatste stuk ging snel doordat we stroming mee hadden. We liggen links in de Pirates Bay en zien morgen wel wat we verder doen.

Vanavond komt de Kaat binnen en we zijn er dan ook om ze te verwelkomen.

In totaal hebben we er 3 dagen 12 uur over gedaan. De motor is 6 uur aangeweest. We hebben 499 nm gevaren vanaf Domburg tot Charlotteville.

Vandaag 4 februari vertrekken we uit Domburg. We gaan naar de eilanden Trinidad en Tobego. Het plan is om eerst naar Tobego te gaan, Charlotteville en daarna langzaam af te zakken naar het zuiden, naar Trinidad om daar het carnaval te vieren.

Gisteren zijn we samen met Jan-Willem boodschappen gaan doen in Paramaribo. Hij had een auto gehuurd en we konden meerijden.

Vandaag net terug gekomen van Brownsberg. Daar zijn we, samen met Kaat, 2 nachten geweest. Brownsberg ligt aan de rand van het Brokopondo stuwmeer en is een natuurgebied.

Maandag
Jan-Willem heeft een auto gehuurd, een 4×4. Hiermee zijn we naar Brownsberg gereden. Ik had Simen op schoot voorin. Jan-Willem reed en Manja, Deirdre en mijn vader zaten achterin. We reden over hele slechte wegen met overal gaten en kuilen. Deze wegen zjn gemaakt van aluinaarde en worden bauxietwegen genoemd. Na een rit van 3 uur zijn we op de berg aan gekomen. De auto was helemaal roodbruin geworden van de modder.
We hebben een huisje voor 10 personen dus ruimte genoeg. In het huisje is soms water en soms stroom. Gelukkig gedacht aan lampolie en een lamp dus toen er geen stroom was hadden we wel licht.

’s Middags nog twee wandelingen gedaan en rond gelopen op berg. Daar zagen we twee Nederlandse meisjes die in een hangmat een paar dagen op de Brownsberg blijven. Gegeten in het lokale restaurant: rijst met kip. Daar kennis gemaakt met Lex en Tirza. Zij zijn op de bonnevooi naar Brownsberg gereden.

’s Avonds komen Lex en Tirza nog langs voor een drankje. Lex is de vader van Tirza die op Bonaire aupair is en nu vakantie aan het houden is in Suriname.

Dinsdag
Met z’n allen naar de Leoval. Eerst met de auto naar een parkeerplaats gereden en toen begon het te regenen. Allemaal de regenjassen aan en op weg. Deirde zat in de rugzak op Manja’s rug en Simen liep zelf. We waren nog maar net op weg en toen lag er een boom over het pad. De hele weg was versperd en eromheen kon ook niet. Ik pakte mijn kapmes en begon in te hakken op de takken. Na een paar minuten had ik genoeg takken weg gekapt zodat we weer verder konden. Nooit gedacht het mes hiervoor te gebruiken.
Sommige delen van het pad waren flink stijl naar beneden en door de regen ook nog glad. Gelukkig ging alles goed en konden we de Leoval zien. Het einde van de tocht stopt aan de voet van de waterval zodat we een mooi zicht hadden op het vallende water. De terugweg wasa vooral voor Simen erg zwaar. Eerst heen en toen nog terug. Bij de parkeerplaats zijn Jan-Willen en de kinderen terug gereden naar het huisje en zijn mijn vader, Manja en ik terug gelopen naar het huisje. Vlak bij het beheerders huisje
zagen we Lex en Tirza. Wilde eigenlijk weer terug naar Paramaribo maar de auto deed het niet goed. Echter hier geen telefoon verbinding en mobieltjes doen het ook niet. Ze besluiten met de auto toch maar te vertrekken ondabks dat het gas niet goed werkt.

’s Middags zijn mijn vader en Jan-Willem naar een andere waterval gelopen. Ik bleef, samen met Manja, op de kinderen passen. Naar de andere waterval van het nog verder lopen dan naar de Leoval maar ze vonden het de moeite waard.

’s Avonds heeft Jan-Willem pasta met saus gekookt. Naar eigen zeggen niet helemaal gelukt maar het smaakte goed na een vermoeiende dag. Ik ben vroeg naar bed gegaan.

Woensdag
De vakantie is alweer voorbij. Dus alles inpakken, we moeten namelijk voor 11:00 het huisje verlaten. Vlakbij het huisje zie ik loopvogels. Nadat ik een aantal foto’s gemaakt heb, vertelde ik het aan Jan-Willem. Die rende direct met zijn fotocamera naar buiten. De vogels waren al een stukje verder gelopen dus wij ze achterna. Daarna maar direct weer een wandeling naar een bergtop gelopen. Als we weg gaan zien we de schoonmaaksters aankomen. Vijf vrouwen komen aangeslenterd om het huisje schoon te
maken. Ik denk dat ze weinig te doen hebben omdat het huisje nu schooner is dan bij aankomst.

Op de terugweg ook nog naar het plaatje Over-bridge gegaan. Hier is een strand, restaurant en allemaal vakantie huisjes, veel in aanbouw. Het ziet er mooi uit, wel heel erg rustig.

Op 5 januari hebben we onze ankerplaats voor het Torarica Hotel verlaten. We zijn verder de rivier opgevaren naar het plaatsje Domburg. Hier liggen de Kaat en Mi Dushi ook al. Mi Mushi al voor de kerst en de Kaat sinds gisteren.

8 Januari. Jan-Willem en Maja hebben een auto gehuurd en zijn gisteren naar Brownsberg geweest. Vandaag naar de vlinderkwekerij in Lelydorp en wij gaan mee. Na een tocht vol bochten en kuilen komen we een uur te laat bij de kwekerij aan. Gelukkig kan de gids nog een rondleiding geven. Eerst zien we de eitje dan de larven, de kleine rupsen. Daarna komen de vlinders. Ze zijn prachtig blauw en rood. Daarna een hele mooie nachtvlinder soort. Na de vlinders komen de rupsen en de poppen. De nachtvlinders
maken naast een pop ook nog een cocon. Naast vlinders kweken ze ook nog rood- en geelvoet landschildpadden en wurgslangen.
Bij de vlinderkwekerij is een kunstenaar bezig om een panorama te schilderen en hij maakt ook aquarellen van de verschillende vlinders. We kopen er één voor Angela want die is 9 januari jarig.

Na de vlindertuin gaan we naar Paramaribo om de auto terug te brengen (Jan-Willem). Wij gaan met Manja en de kinderen mee naar de boekenwinkel en daarna naar de Burger King voor het avondeten. Het begint ondertussen te regenen (zoals iedere dag). Daarom gaan we met een taxi terug naar Domburg i.p.v. de bus. In Domburg aangekomen schuilen we bij Rita’s eetgelegenheid.

Na de regen terug naar de boot en dan zie ik dat ik het luik vergeten ben helemaal te sluiten dus mijn bed is helemaal nat en doorweekt.

Het was een zeer geslaagde dag.

We liggen sinds 23 december op de Suriname rivier op de rede van Meerzorg bij het Torarica hotel. Daar maken we gebruk van de steiger voor de bijboot.

Kerst:
– Kerstavond op de Kaat. Papa had pannenkoeken gebakken en deze werden met veel smaak opgegeten. De kinderen vonden het zalig.
– 1ste kerstdag. Mi Dushi opgehaald door Kaat, papa ging mee. Ik bleef op de boot om wat dingen te repareren. ’s Avonds gegeten op de Kaat, Jan Willem heeft gekookt; zoete aardappelen met pakzooi en Nederlandse rookworst. Was erg lekker.
– 2de kerstdag. Gegeten bij een lokaal restaurant: 2de Kamer. Daar hebben we “Negereten” gegeten, zoals Surinamers het noemen. Het waren afwisselende gerechten van diverse oorsprong, maar wel lekker.

Vandaag weer verder de stad Parimaribo verkend. Het is een mooie stad, echter wel met veel achterstallig onderhoud. Vooral van de houten gebouwen en huizen. Op de weg terug zijn we langs de Palmentuin gelopen. We zagen al een vrouw midden op de weg lopen. Ze leek dronken en zwalkte over de weg. Ze sloeg ook af naar de Palmentuin en viel plotseling neer op de autoweg. Wij er naar toe en ik zag dat ze een epilepsieaanval had. Ondertussen kwamen de bewakers (5x man sterk) van het ministerie van vreemdelingzaken
er ook aan. Een van hem belde 115 voor een politiewagen?

De vrouw in eerste instantie laten liggen op straat en het verkeer werd omgeleid door de bewakers. Ze had overal spierspanning, schuim op haar mond, irregulaire tachycardy en geen pupilreflex. Na een paar minuten was het over en daarna kwam de politie. In eerste instantie wilde ze haar niet meenemen, maar lopen lukte ook niet en bij de eerste poging viel ze weer om.

De bewakers vertelden dat wij dokters waren en ik kon ze niet overtuigen dat ik een verpleegkundige ben en geen dokter. Daarna namen ze haar mee in hun auto naar de eerste hulp. Maar er is ook een kans dat ze haar bij de volgende hoek er weer uit zetten. Want haar meenemen ging wel met heel erg veel tegenzin.

Na dit avontuur weer naar de boot gegaan.