Angela had het volgende bericht verzonden:
“We zijn het visje
Na een roerend afscheid van Domburg, waarbij we uitgetoeterd werden door alle boten waar we op de rivier langsvoeren, en overladen met boeken, orchideen en Surinaamse koekjes, voeren we gisteren zo rond het middaguur de zee weer op. Eerst valk, later steeds knobbeliger, zodat we allebei zeeziek waren. Dankzij de Guyanastroom hebben we het meest ruim 6 knopen gevaren, soms zelfs over de 7 heen, met tussen de 13 en 20 knopen wind. Vannacht om 3 uur zijn we in een visnet gevaren. We kwamen niet vanzelf
los, dus dat betekende anderhalf uur klooien. De zeilen moesten eraf, want door het draaien zou het grootzeil bak kunnen gaan staan in de bulletalie of gijpen. Eerst het net met de pikhaak oplichten en de drijflijn met balletjes doorsnijden, tot de plastic haak afbrak. Toen met een klein anker verder, en met een groot keukenmes. Henk zat op het zwemplatform en werd drijfnat. Toen we los waren hebben we snel de genua weer uitgerold, zijn aan de wind gaan varen en hebben het grootzeil weer gehesen.
Helaas zit er nog steeds een stuk touw met drijfballetjes onder het schip, we horen ze tikken. Het ene uiteinde hebben we aan de reling geknoopt, maar we krijgen het met geen mogelijkheid los. Het plan is nu de beschutte ankerbaai van Charlotteville op Tobago op zeil aan te lopen – dit moet bij daglicht – overboord te gaan met snorkel of duikfles en zo snel mogelijk de schroef vrij krijgen van wat er in zit of in kan komen. Dan kunnen we de motor starten, en ankeren. Klinkt simpel, toch….?
pos 1200 utc 10 feb
7.28.9 N en 56.30,1 W, nog 333,33 nm
Angela en Henk”
Ik heb heb daarop aangeboden om met de Feeks de Mi Dushi te slepen als het nodig zou zijn. Manja had al de bijboot opgehaald omdat deze anders eerst leeg had gemoeten.
Op donderdag 12 februari 12:30 lokale tijd kwam de Mi Dushi inzicht van de Man of War Baai. We hadden al marifooncontat gemaakt en Henk en Angela zouden het eerst zeilend proberen. Echter bj de ngang van de haven viel de wnd helemaal weg door de bergen die om de baai staan. Wij hebben daarop het anker gehesen en zijn met volle snelheid naar de Mi Dushi gevaren.
Bij de Mi Duchi aangekomen achterlangs gevaren. Henk gooide de sleeplijn op en papa ving de lijn. Snel aan de stuurboord hekkikker vast gemaakt en een beetje snelheid gemaakt. Er stonden buiten de baai hoge golven dus we kwamen maar met 1,5 kt vooruit. Pas toen we in de beschutting van de Piratesbaai kwamen kon ik weer sneller gaan waren. De Mi Dushi afgeleverd op onze oude ankerplek en wij zijn iets verderop gaan liggen.
Angela had ons uitgenodigd om wat te drinken. Echter toen Manja de bijboot terugbracht was deze erg zacht. Dus een lek. Vermoedelijk door ons strand avontuur. De bij boot op het voordek gehesen en snel een heel erg klein gaatje gevonden. Omdat de lijm minimaal 3 uur moet drogen haalde Henk mij op. Papa was ondertussen met Simen en Manja aan het zwemmen en zou naar de Mi Dushi zwemmen.
Aan boord van de Mi Dushi kreeg ik een herinnering van het slepen en hun avontuur. Een stuk van de lijn die in de schroef gekomen was in een model van een ketting.
