Laat middag arriveren wij in Dartmouth waar ik 14 manden geleden met een baby in de buik en een baby van 10 manden ook kwam. Dit keer leggen we aan een stijger met een toegang naar de kant. Dit maakt onze leven aangenamer. Vorige jaar lagen we ook aan een steiger midden in het rivier. Toen moesten we met de dinghy naar de kant.
Voor de uitgang van de stijger ligt er grote groene grasveld waaronder een onderzeeër en een Duitse torpedoschip uit eerste wereld oorlog begraven ligt. Deze dienden eerst als een golfbreker voordat de hele omgeving gevuld werd tot een groene vlakte. Vandaag dient deze vlakte als een recreatie veld waarop ook een speeltuin ligt. Wat een luxe voor Jonathan. Hij geniet er van en klimt en glijdt veel.
Wij doen niet veel. Er zijn geen grote winkels om ons af te leiden. Rustig zoemen wij door de straten en kijken we de etalage in met mooie kunst galerijen. In de avond ga ik allen wandelen en kom ik twee kringloop winkels tegen. Volgende ochtend ga ik eentje direct bezoeken en koop daar een leggings en mooie kaarten van de Kanker stichting.
Voor ons op de steiger liggen aardige mensen met twee kinderen en een hond. Ze maken praatje met ons en zijn onder de indruk over onze zeilverhalen. Ze durven niet zo ver te zeilen. De laatste ochtend dat we er zijn ligt er een grote zelfgemaakte worteltaart bij hun op de tafel. Wij zijn uitgenodigd om een stukje te eten. Wij schuiven gezellig aan. Toevallig heb ik de zelfde ochtend ook eigen worteltaart gebakken. Later krijgen hun weer een stukje van ons om te proeven.
