Vanochtend heeft Eva de was naar Yang Yang gebracht en 2x water gehaald. ‘s Middags de was weer opgehaald. We zijn nu klaar voor vertrek.
17:30 vertrokken uit Grootbaai, Philipsburg. Het anker zat ruim 2 maanden in het zand en dat was te merken. Het anker wilde er niet uit. Ankerketting strak naar beneden en toen rustig gewacht. Na 5 minuten was het los.
Een uur later aan gekomen in Simsonbaai. Dit keer aan de oostkant voor anker gegaan. Omdat het al laat is direct het water ingegaan. Het anker zat wel vast maar achter een steen. Anker opgepakt en in het zand gelegd.
Eva had al ‘s middags extra gegeten dus ik ben alleen uit eten gegaan bij Buccaneers. Hebben we ook gelijk het WiFi wachtwoord.
Kinderen zijn vandaag rond 6:30 wakker geworden maar blijven nog een uurtje rustig in hun tentjes liggen en met elkaar babbelen. Meestal is het Jonathan die zijn stem opschroeft dus we staan op en gaan we ontbijten. Elisabeth kan niet wachten op mama, de bron van haar genot en Jonathan voor zijn boterham. Vandaag regent het eindelijk niet en schijnt de zon. Met de zon komt direct de hitte. Het is broeierig en wij zijn klam. Ik laad de dinghy vol met lege waterflessen en ga naar de de kant te kijken of de was van gisteren al droog is en laat de kinderen achter met Marcel. Na een poosje is het was gevouwen en waterflessen gevuld. Ik hoor Elisabeth niet huilen en Marcel roept me ook niet op op de marifoon dus ik ga nog even zwemmen in de zwembad voordat ik weer naar de boot keert. Ondertussen is Marcel bezig een bank kussensloop af te halen en te wassen. Morgen wil hij deze repareren. Iedereen is bezig vanochtend.
Vanmiddag ben ik alleen met de kinderen op de boot. Ze slapen allebei. Toen de middagslaapje voorbij is neem ik beide kinderen en laad ik ze in de dinghy. Jonathan heeft zijn harnas met een touw aan en overheen een zwemvest en Elisabeth zit vast in haar maxicosi. Bij de steiger maak ik de dinghy vast en laad de kinderen uit. Marcel zit in de restaurant en hij weet niet dat ik al was aangekomen. Jonathan kruipt over de bruggetje naar de poort en ik draag Elisabeth. En toen zag ik het beest. Ik riep naar Jonathan dat hij in het water moest kijken. Hij snapte niets van. Ik wees naar het beest en toen zag hij hem ook. Een kikkergroene leguaan in het water. Hij zwom goed maar de kade muur was zo hoog dat hij niet eruit kon. De brug zit vrij hoog boven het water. Jomathan kruipt netjes verder naar de poort. Achter de kademuur maak ik Jonathan vast aan het railing van de trap zodat hij niet van de kademuur in het rivier valt. Ik kan ze niet beide dragen en kruipen over de scherpe stenen is voor Jonathan is te ver. Ik draag Elisabeth naar de restaurant. Marcel loopt dan Jonathan bij de trap op te halen en de leguaan te redden. Marcel pakt een touw en maakt een oog. Hij laat deze in het water zakken. Leguaan grijpt zich aan vast met zijn achterpoten en laat zich omhoog tillen. Eenmaal boven springt de leguaan van de kademuur af en tent weg. Jonathan kijkt vol aandacht naar de leguaan.
Wij zijn al ruim een week onderweg naar Franse Guyana. Eindelijk voel ik me wat beter. Ik durf in de kuip te gaan zitten. Ik weet dat ik veilig en droog op de boot zit en toch geven mij de bewegende muren van zout water een beroerd gevoel. Oceaan is een grote meester voor wie ik bang ben en die mij vaak misselijk maakt. De reis duurt me te lang. Ik ben een ram die van vaste land onder zijn voeten houdt en graag bergjes op en afloopt.
Aan het begin van onze reis was ik 2 dagen zeeziek ondanks dat ik zeeziekte pleister heb gebruikt. Ik zat alleen binnen met Jonathan en Elisabeth. De zee was aardig wild en de kuip was op dat moment niet geschikt voor ze. Bovendien ik was nog niet aan toe. Ik lag de hele dag op de bank als een zeug met de biggetjes aan haar tiet. Tot vandaag moet ik aan het biggetje denken die op de Kaapverdische Eilanden bij de slager te koop lag. Mijn maag kneep toen dicht en ik voelde verdriet dat deze biggetje zo aan zijn einde moest komen. Wat hebben onze biggetjes het toch goed bij ons dacht ik voor me zelf. Jonathan klom op me en gaaf me een diep tissue massage terwijl hij de boeken uit de boekenkast trok die niet voor hem bestemd waren.
Zeilen is geen luxe voor de gene die het nog niet weten. Onze schone beddengoed waar ik zo trots op was was binnen 2 dagen vies doordrenkt met zweet, urine, ontlasting en braaksel van Elisabeth, moedermelk, zout water, etensresten en heel veel kruimels. In de koelkast is een pot met augurken uitgelekt en in de opslagruimte onder de bank is een pot met gegrilde paprika’s opengegaan. Over de tapijt zijn ontelbare etenswaren en dranken heen gegaan en ook de half gare brood die Marcel in de koekenpan wilde omdraaien.
Mijn tweede zeeziekte pleister was bijna uitgewerkt. Elke pleister werkt voor 72 uren. Dit keer ga ik proberen geen pleister te plakken. Marcel denkt dat ik genezen ben, maar nee hoor. Volgende dag zonder pleister begin het ellende weer. Ik voel me zeeziek en ik braak. Snel plak ik weer een pleister achter mijn oor die pas de volgende dag gaat werken. De pleisters geven wat verlichting maar tegelijkertijd ook bijwerkingen. Ik kan mijn ogen niet focussen van dichtbij.
De tijd gaat door en we varen verder. Op een ochtend heb ik een vislijn uitgegooid. Het duurde niet lang en we hebben een vis gevangen. Die heb ik snel om z’n leven gebracht en voorbereid als avondeten. Het was net voldoende voor ons vier en het was verrukkelijk lekker. Paar dagen later weer een vislijn uitgegooid en direct een grote goud makreel van driekwart meter gevangen. Te grote hap voor ons dus ik heb hem weer los gelaten. Daarna nooit meer wat gevangen.
Op de dag van aankomst op Iles du Salut van Franse Guyana ben ik de hele dag zeeziek en ik braak ondanks dat ik de pleister heb. Marcel heeft net gegijpt en de boot ging anders schommelen. Marcel zegt dat het tussen mijn oren zit en dat ik nerveus ben van de aankomst. Ik weet niet wat het is maar het is onaangenaam.
We arriveren hier rond zes uur in de avond. De zon is net onder. We horen kippen, een haan en cicades veel gezellige herrie maken. De begroeiing van de eiland is dik en prachtig. Overal sterke en gezonde palmbomen overgeladen met kokosnoten. Ik ga met Marcel snel de zeilen opruimen en Ben gaat pannenkoeken bakken. Rond acht uur gaan we allemaal uitgeput slapen.
Hoe is het allemaal begonnen heeft Marcel al omschreven. Uit mijn perspectief zal het waarschijnlijk verschillen omdat ik de tijd niet zo goed in de gaten hield.
Toen ik Marcel wakker maakte wilde ik nog van hem dat hij op de kajuit bank achter mij gaat liggen om mijn onderrug warm te houden maar daar was het al te laat voor. De weeën werden steeds krachtiger en echt om de 5 en 4 minuten. In mijn inzien ging Marcel zich rustig aankleden en bleef nog in de kuip rustig rondkijken hoe de hele stijger slaapt. Dit maakte me nerveus en ongeduldig zei ik ,, bel nu de taxi!’’
Marcel moest 2 pogingen doen om een taxi te bellen. Hij vermoedde dat ze hem niet hebben begrepen waar ze ons moeten ophalen. En zo was het ook. De taxi was er daarna in een rap tempo.
Eenmaal bij de juiste ingang van het ziekenhuis mag ik direct in de rolstoel gaan zitten. De verpleegkundige en de taxichauffeur moeten even geduld hebben want ik zit net in de midden van de wee.
Verpleegkundige rende met me richting de onderzoekskamer. Hier splitsen onze wegen want Marcel gaat mijn registratie regelen. In de verloskamer meten ze mijn bloeddruk en ik moet naar de wc al weet ik niet waarom want plassen hoef ik niet. Dus doe ik mijn onderbroek uit want daar vragen ze naar en klim ik op de gynaecologische stoel. Daar krijg ik te horen dat ik 8 cm ontsluiting heb. Ik mag weer snel in de rolstoel gaan zitten en hoera naar de verloskamer. Marcel komt binnen toen ik al op het bed lag te persen. Het maakt me niets uit dat ze een infuus in me arm injassen en ook de COVID test doen. Het enigste wat ik wil is dat ik alles achter de rug heb. Er komt een wee en ik schreeuw waarom het zo veel pijn doet. Ik dacht dat de verloskundige haar beide handen in me stak maar dat was De hoofd die nu volledig eruit was. Daarna nog aantal keer geperst en Elisabeth werd geboren. Elisabeth werd op me buik gelegd, dan weer weggehaald en verzorgd. Ik zag Marcel met haar weg lopen richting de neonatologie kamer en ik bleef achter voor de nageboorte. Na enige tijd drukken op me buik en wat geperst kwam de placenta los. Bij inspectie van de baarmoeder bleef hier en daar nog wat haken dus heeft de verloskundige deze losse stukjes er uit gevist. Prettig gevoel was het niet en het zag uit net alsof je een kippenborst van de vliezen schoonmaakt.
Daarna werd ik naar een postpartum zaal gebracht waar ik bij mocht komen en wachten op Elisabeth tot zij zonder zuurstof kon. Ongeveer 1,5 uur later waren we weer verenigd en naar de kraamafdeling gebracht. Ik kwam op een tweepersoonskamer terecht waar een andere kraamvrouw met haar baby lag.
Vroeg in de ochtend kwam er een verpleegkundige gehoor test te doen bij Elisabeth. Omdat Elisabeth nog zo vers was en niet adequaat heeft gereageerd op de test zal de verpleegkundige de volgende dag weer komen.
Marcel bleef bij ons ongeveer tot 9:30 en dan moest hij naar de boot Jonathan op te halen om hem te laten vaccineren. In de loop van de dag ging mijn kamergenoot naar huis en ik bleef alleen op de kamer.
Later in de middag kwam Marcel met Jonathan ons bezoeken, maar ze waren beneden tegengehouden. Jonathan mocht niet naar boven. Gelukkig na een uitzondering voor ons mocht ik ze voor 10 minuten ontvangen.
Jonathan was heel schattig. Hij was stil en sprakeloos toen hij Elisabeth zag. Zittend op Marcel schoot en vanuit afstand bleef hij verlegen kijken naar ons allebei. Zijn verlegen blik gleed van mij af richting Elisabeth en weer terug naar mama voor bevestiging en dan weer naar Elisabeth. Zo ging het een poosje door. Daarna heeft Marcel Jonathan op mijn bed gezet. Hij keek even naar Elisabeth die in me armen lag en ging snel van door om de voeteneinde van het bed af te likken. 10 minuten was snel om en ik bleef weer alleen met Elisabeth.
De volgende dag vroeg in de ochtend werd er bloed bij me afgenomen en bij Elisabeth een hielprikje gedaan en nogmaals de gehoor test. Niet alleen dat we nu weten dat Elisabeth goed kan horen maar pijn kan ze ook voelen want de verpleegkundige van de gehoor test liet de meetkasje op Elisabeths hoofd vallen. Elisabeth werd keihard huilend wakker.
In de loop van de ochtend kreeg ik de bloeduitslagen. Mijn Hb was erg laag en ze kwamen me vertellen dat ze mij een ijzer infuus willen geven. Hiervoor kreeg ik een infuus ingebracht. Na een uurtje was de ijzer ingelopen.
In de middag kreeg ik bezoekje van Marcel. Hij bracht mij mijn haakwerk. Dit keer ben ik een winter overal voor Elisabeth aan het haken. De dag ging snel om en Marcel moest weer naar de boot naar Jonathan. Het is nu dinsdag avond en we hebben laatste nacht voor ons liggen. Vannacht is Elisabeth heel onrustig. Na 2,5 uur voeden is ze nog steeds niet tevreden en blijft huilen. Twee verpleegkundigen komen de kamer binnen om te kijken wat er hier aan de hand is. Ze zijn aardig. Die ene helpt me Elisabeth aan te leggen. Rond 5 uur is het weer stil in de kamer.
De ochtend breekt aan. Het is de dag van onze ontslag. Elisabeth wordt nog door de pediater hardhandig geïnspecteerd en goedgekeurd. Maar voordat we weg kunnen wordt er nog bij Elisabeth haar tongriem geknipt zodat haar tong verder uit haar mond kan reiken en dat ze beter vacuüm kan trekken en dat ik minder pijn heb tijdens borstvoeding geven. Ik ga niet mee want ik wil het niet zien. Wel zeggen dat het haar geen pijn gaat doen. Terug komt ze met een beetje bloederige mond en huilt ze. Ik leg haar aan maar drinken doet ze niet en blijft huilen. Ik denk dat het haar toch pijn doet.
Van verschillende medische medewerkers kregen we 3 verschillende soorten ontslag papieren en we mogen naar huis. Naar de boot gaan we met de taxi. Eenmaal op de boot ligt Jonathan te slapen. Karin die op Jonathan paste verlaat onze boot snel. Ze wil ons lekker alleen laten om te settelen.
Hoe Jonathan op Elisabeth heeft gereageerd toen hij wakker werd kunnen we het zich allebei helaas niet herinneren. In iedere geval is Jonathan elke dag heel lief voor zijn kleine zusje.
Welkom thuis Elisabeth. Wij zijn erg blij en gelukkig met jouw komst in onze leven. Wordt een gezond en gelukkig wezentje op deze wereld en in onze familie. We zullen je begeleiden door het leven.
Zoals jullie al weten zal ik ongeveer 2 weken na de bevalling naar Nederland afreizen om daar een passport voor onze baby te regelen. Inmiddels wordt het daar koud en zo veel warme kleine baby kleding (eigenlijk bijna geen) hebben we niet bewaard. Daarom heb ik besloten wat te gaan haken. Ik heb een leuke patroon op YouTube gevonden voor deze schattige baby mutsje en sokjes. Ik heb er 4 dagen over gedaan en dit is het geworden.
Vanaf 2:00 uur in de nacht ging ik de wacht lopen. Als zwangere zou ik eigenlijk geen nachtdienst moeten draaien, maar dat maakt niet uit. Ik slaap toch merendeel van de nacht terwijl op wacht.
Dan in de ochtend wordt Marcel met Jonathan wakker. Samen gaan we ontbijten, met Jonathan spelen en daarna kruip ik weer snel in bed zodra Jonathan ochtend dutje gaat doen. En zo doen we het al dagen. Ik merk hoe meer ik rust en slaap hoe beter ik me voel en niet zeeziek ben.
Maar nog terug naar mijn nachtwacht. De nacht was warm en helder. Een kleine maansikkel kwam heel laat in de nacht op en scheen in mijn gezicht. Wat een parade onder de maanlicht en de spiegelgladde zee.
Om 8 uur werd Jonathan en Marcel wakker. Ik begon een berg fruit te schillen voor de ontbijt en Jonathans fruithapje. Al snel is het 10 uur en Jonathan en ik gaan dutten. Helaas mij lukt het niet dus ik blijf alleen rollen in de stikkende hitte van de kajuit.
Poosje later zitten we allemaal in de kuip en ik kijk naar de spiegel gladde zee en zie een plastiek fles op ongeveer 50 m afstand langs drijven. Poosje later zie ik weer eentje voor ons in de verte. Voordat we die bereiken meld Marcel aan mij of ik dit bedoel. Net naast onze boot drijft een ongedefinieerd object. Wij gaan kijken en komen we erachter dat het een schildpad is. Marcel denkt dat die stervend is en wil hij hem niet meer pesten. Hij zegt dat die echt ongezond lijkt te zijn en dat hij hier niets te zoeken heeft. We gaan verder naar de plastiek fles in de verte kijken die ook een schildpad blijkt te zijn.
Vermoedelijk was toen die aller eerste plastiek fles ook een schildpad. Later komen we nog meer schildpadden tegen. Ik denk dat dit eerder een ontmoetingsplek voor schildpadden is geweest t.b.v. paren dan sterven. Hier en daar maak ik een foto van zo een schildpad.
De dag gaat door soms met een zuchtje wind die niet echt helpt de boot vooruit te duwen.
Vanavond kook ik pasta met de restant van de ijsbergsla erbij. Tot mijn verbazing eet Jonathan zijn portie op en is erg tevreden. Dan mag hij in zijn avondbadje en naar bed.
Vandaag was het dag vol voorbereidingen. Morgen willen we vertrekken en een en ander moest gebeuren. Als eerst werden we door Jonathan rond 8 uur wakker. Nadat de havenmeester 3 verse broodjes heeft gebracht hebben we heerlijk ontbeten. Jonathan at zijn broodje met jam.
Volle afwasbak stond op ons te wachten dus deden we het eerst terwijl Jonathan op de grond kroop en alles wilde slopen.
Voor de eerste dagen op zee hebben we wat gekookte maaltijden nodig. Dus samen begonnen we groenten te snijden. Jonathan piept onder onze voeten van al dat wachten op ons. Dus ik stuur Marcel met Jonathan naar de steiger zodat Jonathan zijn energie kwijt kan. Ik doe weer de afwas en begin te koken. Ondertussen is Jonathan gesloopt en gaat zijn ochtend dutje doen. Alle eten is klaar en verdeeld in zakjes voordat Jonathan wakker wordt.
Nu staat er andere taak ons te wachten en dat is een tekening op de kademuur te zetten. Marcel scharrelt alle oude verf bij elkaar en dan gaan we. Na een poosje is er een mooie tekening gezet en we maken daarvan wat foto’s.
Alle drie de schilderingen
Daarna was het tijd om met Jonathan naar de speeltuin te gaan. Hij had het daar naar zijn zin en maakt interacties met andere kinderen.
Door de patrijspoort klimmen van het speelschip
Hij kan al trappertje lopen naar een kleine dreumes huisje en dan zit hij boven de glijbaan te kijken “wat nu”?
Inmiddels is het 15 uur dus gaan we terug naar de boot en Jonathan gaat zijn middagslaapje doen. Ik ga ook voor een uurtje slapen want ik voel me gesloopt. Nadat Jonathan wakker werd gaan we weer verder met onze werkzaamheden. Marcel gaat eerst een lekkage in de kajuit oplossen, dan bergt hij overgebleven blikken verf op, leegt hij de watertank zodat ik deze kan vullen. Ik trek weer de hoes over Jonathans autostoel. Deze was ontzettend beschimmeld dus ik heb hem al gisteren schoon geboend.
Inmiddels is het 17:45 en er is nog meer te doen. Marcel begint te komen en ik maak het af. We eten zuurkool stamppot. Daarna weer afwassen en allemaal samen naar de badhuis voor een warme douche. Na het douchen krijgt Jonathan nog een kleine bakje yoghurt en gaat slapen met een warme melk. Tijdens het schrijven van dit verhaal zit ik beetje uit te rusten. Ik ga nog zo was uit de wasmachine halen en ophangen. Marcel gaat nog afwas drogen en opruimen.
De boot is zo klein maar je bent hier bijna nooit klaar. Het was een drukke maar een hele fijne dag.
We werden wakker in de zonnige ochtend aan de strand van Ribeira. Het water is kalm en de strand is leeg dus we gaan eens niet ontbijten en gaan we liever richting de strand roeien. Niet om daar te blijven liggen of spelen maar we gaan naar de Lidl. Die is heel dichtbij en wij vinden het leuk om langs de winkelschappen te lopen en kopen alles wat we maar kunnen dragen. Daarna gaan we direct naar de boot. Iedereen heeft honger en wil ontbijten.
Jonathan doet een dutje van een uur lang. Ondertussen heb ik een hele pan soep gekookt (3 l) die Marcel niet eet. Ik zal mee aantal dagen bezig zijn. Nadat Jonathan wakker werd kreeg hij een kommetje soep van me. Wonderlijk hij vind het lekker en eet alles op. Jammer dat ik in de rest van de soep veel zout gooide. Nu kan Jonathan me niet helpen om de soep op te krijgen.
Om 15 uur gaan we roeien naar de strand. De strand heeft een mooie griffe zandkorrels. Helemaal doorzichtig als glas. Daar wordt je niet te vies van. We zitten poosje te spelen en ik maak ook een kleine wandeling van 20 minuten. Toen ik terug kom bij Marcel en Jonathan zie ik dat ze kleine schelpjes in de sand hebben gevonden die nog leefden. We hebben ze in een fles water verzameld en daarna weer losgelaten.
Het is tijd weer voor de tweede keer naar Lidl te gaan. het is 18 uur wanneer we terug op de boot zijn. Jonathan krijgt zijn hapje en een fles melk en gaat slapen. Zodra de fles leeg is begint hij te krijsen. Na een half uur haal ik hem eruit en kom erachter waarom hij niet wilde slapen. Zijn broek zat vol. Ook daarna wilde hij niet slapen en blijft loeren uit zijn tentje terwijl Marcel aan het roerbakken is. Jonathan zit wijd wakker in zijn tent en snuift al de heerlijke geur. Ik haal hem weer er uit en hij eet nog een flinke portie roerbak met ons mee. Hij smult en de biefstukje gaat naar binnen als gesmeerd.
Daarna gaat die eindelijk slapen en wij niet zo lang daarna.
Gisteren avond heeft Marcel buskaartjes van de maatschappij Monbus gekocht en vanochtend gaan we naar Santiago. De bus rijdt door alle dorpen en kleine steden langs de Spaanse Ria’s (fjorden) en stopt ook op alle ongewone plekken waar mensen maar met hun hand staan te zwaaien. Het duurt lang maar onderweg is veel te zien. De landschap is prachtig. We rijden aan de voet van een grote rotsige berg die we elke dag vanuit Fisterra aan het bewonderen zijn. Hij bestaat uit majestaale keien waarover ik zou willen gaan hoppen.
Na bijna 3 uur komen we in Santiago aan en gaan we direct de kathedrale bewonderen. We staan even in de rij voordat we binnen mogen. Eenmaal binnen blinken we met onze ogen van al de rijkdom. Kathedraalpilaren versiert met druivenstruiken gelegd in de bladgoud.
Binnen zitten we even op een bankje en Jonathan kruipt eronder. Hij heeft veel sjans. Niet alleen van vrouwen maar ook van mannen. Na even gezeten lopen we weer de deur uit en gaan we de kathedrale vanuit buiten bewonderen en wat foto’s maken.
We voelen zich allemaal moe (vooral ik) en onderweg naar de busstation gaan we in de park liggen. Marcel zit op een bank zijn boek te lezen, Jonathan slaapt in zijn kinderwagen en ik ga in droge gras liggen tussen de hondenpoep. Er komen vliegen op me af dus ik hou het niet lang vol en ben ik het zat. Voordat we terug naar de busstation gaan willen we wat gaan eten. Ik koos een restaurant 6 minuten wandelafstand daarvan en gaan we een hamburger eten. Jonathan zit in eigen stoeltje aan tafel en maakt een zooi van. We laten het zo en eten we verder.
Terug weg lijkt wat sneller te gaan. Jonathan is moe en wil dringend slapen. Maar dat lukt hem niet want hij heeft net als ik een bed en eigen rust nodig.
Het was een lange dag en wij zijn allemaal erg moe. Eenmaal thuis vallen we allemaal onze bed in en worden we pas de volgende dag om 9:30 wakker.
Vandaag zijn we rond 9 uur vertrokken naar een nieuwe bestemming Camari`ñas. De lucht was dik bewolkt en het was koud dat we allemaal in dikke kleren zaten. Het weer was verder rustig en ik zat de hele tijd aan roer en stuurde de boot. Ik voelde me heel goed en was totaal niet zeeziek. Toch kan ik nog niet zeggen of de zeeziekte over is of was het maar een toeval goed uitgerust te zijn en een goed weer.
Doordat ik aan het roer zat zag ik veel van de mooie kustlijn. Ook zag ik iets vreemds in het water. Ik riep Marcel of hij het ook ziet. Ik dacht dat het een dode haai was met een vin boven het water. Maar Marcel zei dat het een maanvis was en dat het heel bijzonder is om te zien. Zelf moet ik nog googelen hoe een maanvis eruit ziet.
We kwamen vroeg aan in de Marina Camariñas. Daar komen we andere zeilers tegen uit verschillende landen waaronder Nederlanders die we eerder in A Coruña zijn tegengekomen. Meneer vertelt ons dat hun boot de dag daarvoor aangevallen was door aantal orca’s. Geen roer afgebeten maar wel zat er een barst erin doordat de orca’s hun neus tegen aan hebben geduwd en duwden ze de boot 4x rond. De hele interactie duurde ongeveer 20 minuten. Ondertussen hebben de Nederlanders een may-day alarm geslagen en binnen 20 minuten schoot een reddingsboot te hulp die hen heeft naar Camariñas meegesleept. Ondertussen zijn Nederlanders beroemd geworden. Er word al in 3 locale kranten over hen geschreven.
Ook heb ik jullie vergeten te vertellen dat Jonathan voor de eerste keer een poep heeft gedaan op zijn potje. Ook zei hij vanochtend zijn eerste woord in Tsjechisch táta wat papa betekent. Ook sinds vandaag draagt hij zijn eerste crocs schoentjes die hij van Mariele en Claudia heeft gekregen. Wij zijn zo onwijs trots op hem.
