Geboorte uit Eva‘s perspectief

Hoe is het allemaal begonnen heeft Marcel al omschreven. Uit mijn perspectief zal het waarschijnlijk verschillen omdat ik de tijd niet zo goed in de gaten hield.

Toen ik Marcel wakker maakte wilde ik nog van hem dat hij op de kajuit bank achter mij gaat liggen om mijn onderrug warm te houden maar daar was het al te laat voor. De weeën werden steeds krachtiger en echt om de 5 en 4 minuten. In mijn inzien ging Marcel zich rustig aankleden en bleef nog in de kuip rustig rondkijken hoe de hele stijger slaapt. Dit maakte me nerveus en ongeduldig zei ik ,, bel nu de taxi!’’

Marcel moest 2 pogingen doen om een taxi te bellen. Hij vermoedde dat ze hem niet hebben begrepen waar ze ons moeten ophalen. En zo was het ook. De taxi was er daarna in een rap tempo.

Eenmaal bij de juiste ingang van het ziekenhuis mag ik direct in de rolstoel gaan zitten. De verpleegkundige en de taxichauffeur moeten even geduld hebben want ik zit net in de midden van de wee.

Verpleegkundige rende met me richting de onderzoekskamer. Hier splitsen onze wegen want Marcel gaat mijn registratie regelen. In de verloskamer meten ze mijn bloeddruk en ik moet naar de wc al weet ik niet waarom want plassen hoef ik niet. Dus doe ik mijn onderbroek uit want daar vragen ze naar en klim ik op de gynaecologische stoel. Daar krijg ik te horen dat ik 8 cm ontsluiting heb. Ik mag weer snel in de rolstoel gaan zitten en hoera naar de verloskamer. Marcel komt binnen toen ik al op het bed lag te persen. Het maakt me niets uit dat ze een infuus in me arm injassen en ook de COVID test doen. Het enigste wat ik wil is dat ik alles achter de rug heb. Er komt een wee en ik schreeuw waarom het zo veel pijn doet. Ik dacht dat de verloskundige haar beide handen in me stak maar dat was De hoofd die nu volledig eruit was. Daarna nog aantal keer geperst en Elisabeth werd geboren. Elisabeth werd op me buik gelegd, dan weer weggehaald en verzorgd. Ik zag Marcel met haar weg lopen richting de neonatologie kamer en ik bleef achter voor de nageboorte. Na enige tijd drukken op me buik en wat geperst kwam de placenta los. Bij inspectie van de baarmoeder bleef hier en daar nog wat haken dus heeft de verloskundige deze losse stukjes er uit gevist. Prettig gevoel was het niet en het zag uit net alsof je een kippenborst van de vliezen schoonmaakt.

Daarna werd ik naar een postpartum zaal gebracht waar ik bij mocht komen en wachten op Elisabeth tot zij zonder zuurstof kon. Ongeveer 1,5 uur later waren we weer verenigd en naar de kraamafdeling gebracht. Ik kwam op een tweepersoonskamer terecht waar een andere kraamvrouw met haar baby lag.

Vroeg in de ochtend kwam er een verpleegkundige gehoor test te doen bij Elisabeth. Omdat Elisabeth nog zo vers was en niet adequaat heeft gereageerd op de test zal de verpleegkundige de volgende dag weer komen.

Marcel bleef bij ons ongeveer tot 9:30 en dan moest hij naar de boot Jonathan op te halen om hem te laten vaccineren. In de loop van de dag ging mijn kamergenoot naar huis en ik bleef alleen op de kamer.

Later in de middag kwam Marcel met Jonathan ons bezoeken, maar ze waren beneden tegengehouden. Jonathan mocht niet naar boven. Gelukkig na een uitzondering voor ons mocht ik ze voor 10 minuten ontvangen.

Jonathan was heel schattig. Hij was stil en sprakeloos toen hij Elisabeth zag. Zittend op Marcel schoot en vanuit afstand bleef hij verlegen kijken naar ons allebei. Zijn verlegen blik gleed van mij af richting Elisabeth en weer terug naar mama voor bevestiging en dan weer naar Elisabeth. Zo ging het een poosje door. Daarna heeft Marcel Jonathan op mijn bed gezet. Hij keek even naar Elisabeth die in me armen lag en ging snel van door om de voeteneinde van het bed af te likken. 10 minuten was snel om en ik bleef weer alleen met Elisabeth.

De volgende dag vroeg in de ochtend werd er bloed bij me afgenomen en bij Elisabeth een hielprikje gedaan en nogmaals de gehoor test. Niet alleen dat we nu weten dat Elisabeth goed kan horen maar pijn kan ze ook voelen want de verpleegkundige van de gehoor test liet de meetkasje op Elisabeths hoofd vallen. Elisabeth werd keihard huilend wakker.

In de loop van de ochtend kreeg ik de bloeduitslagen. Mijn Hb was erg laag en ze kwamen me vertellen dat ze mij een ijzer infuus willen geven. Hiervoor kreeg ik een infuus ingebracht. Na een uurtje was de ijzer ingelopen.

In de middag kreeg ik bezoekje van Marcel. Hij bracht mij mijn haakwerk. Dit keer ben ik een winter overal voor Elisabeth aan het haken. De dag ging snel om en Marcel moest weer naar de boot naar Jonathan. Het is nu dinsdag avond en we hebben laatste nacht voor ons liggen. Vannacht is Elisabeth heel onrustig. Na 2,5 uur voeden is ze nog steeds niet tevreden en blijft huilen. Twee verpleegkundigen komen de kamer binnen om te kijken wat er hier aan de hand is. Ze zijn aardig. Die ene helpt me Elisabeth aan te leggen. Rond 5 uur is het weer stil in de kamer.

De ochtend breekt aan. Het is de dag van onze ontslag. Elisabeth wordt nog door de pediater hardhandig geïnspecteerd en goedgekeurd. Maar voordat we weg kunnen wordt er nog bij Elisabeth haar tongriem geknipt zodat haar tong verder uit haar mond kan reiken en dat ze beter vacuüm kan trekken en dat ik minder pijn heb tijdens borstvoeding geven. Ik ga niet mee want ik wil het niet zien. Wel zeggen dat het haar geen pijn gaat doen. Terug komt ze met een beetje bloederige mond en huilt ze. Ik leg haar aan maar drinken doet ze niet en blijft huilen. Ik denk dat het haar toch pijn doet.

Van verschillende medische medewerkers kregen we 3 verschillende soorten ontslag papieren en we mogen naar huis. Naar de boot gaan we met de taxi. Eenmaal op de boot ligt Jonathan te slapen. Karin die op Jonathan paste verlaat onze boot snel. Ze wil ons lekker alleen laten om te settelen.

Hoe Jonathan op Elisabeth heeft gereageerd toen hij wakker werd kunnen we het zich allebei helaas niet herinneren. In iedere geval is Jonathan elke dag heel lief voor zijn kleine zusje.

Welkom thuis Elisabeth. Wij zijn erg blij en gelukkig met jouw komst in onze leven. Wordt een gezond en gelukkig wezentje op deze wereld en in onze familie. We zullen je begeleiden door het leven.